Στης πολυθρόνας τη στεριά
η δίψα σου φυσάει,
μα του κορμιού σου η πλωριά
ακόντιο κρατάει.
Η σκόνη στην παρέα μας
και η στροφή στη μαία μας
ζωγραφίζουν τους κύκλους,
μας διώχνουνε τους κύκνους.
Στης ανεμώνας τα ανοιχτά
μας τέλειωσε ο δρόμος
και η αυγή στα φωναχτά
πρωτοστατεί σαν ώμος.
Η σκόνη στην παρέα μας
και η στροφή στη μαία μας
ζωγραφίζουν τους κύκλους,
μας διώχνουνε τους κύκνους.
Ακούω το τυχαίο σου
σαν κάτασπρη ρωγμή,
και γνέφω στο μοιραίο σου
με άρρητη πυγμή.
Η σκόνη στην παρέα μας
και η στροφή στη μαία μας
ζωγραφίζουν τους κύκλους,
μας διώχνουνε τους κύκνους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου