Έναστρο γιατί

Η λάμπα στο χαμόσπιτο δεν ξέρει από φως,

τρίζουν οι μεντεσέδες μα ρέει το άγγιγμά σου,

ο τρόπος που σκονίζεις σκοτάδι στην ποδιά σου,
με λησμονιά εκκίνησε μα έγειρε γοργός.

Όταν μας πιάνει γαλάζια γη και μπόρα

πετάμε τα δυο ζάρια της ευχής,

ατέρμονο το αίσθημα αφύλαχτης αφής,

μες στο δωμάτιο μάθαμε να ξέρουμε τη χώρα.

Χωρίς το φυλαχτό θωρώ το πάπλωμά σου,

τρύπες στο αναπόφευκτο δεν κάνει η ελπίδα,

μπετό όμως δε σκιάζει του ήλιου την αχτίδα,

τετράφυλλη χαρά λιμνάζω στα όνειρά σου.

Πώς να γυρίσω δείκτες στο υπόγειο,

πώς δοκιμάζεις το έναστρο γιατί,

θυμήθηκα ζωή φορά που μ' έθρεψε γιαπί

και με μελί γυαλί έμαθα το απόγειο.