Τα βάτα σου σε γνώρισαν στο άβατο,
μα ακτές και μομφές ευθυμούν αετούς,
κοάλα κι ένα χιόνι σε σενάριο άπατο,
τα χέρια σου πληγώσανε κινητούς παγετούς.
Κανένα ελατήριο στο γόητρο του φόνου,
πρώτη στροφή στο επίπεδο και μασάς αβροσύνη,
δεύτερη σύνοδος φορά τα κοχύλια του χρόνου,
τρίτη ανάγκη και θωρείς έλλογη σωφροσύνη.
Όταν δεν κόβεις τα καρέ στης αρχής το φιλμάκι
βιώνεις το οριακό χωρίς να το αραιώσεις,
κλαδιά από εντάσεις και στο φύλλο ρυάκι,
οι κύβοι που στροφάρουνε δε συντηρούνε όψεις.
Οι σελίδες γυρίζουνε ουρανούς διαβασμένες,
συνέγραψε η θύμηση το νόμο της εικόνας,
κακέκτυπα παραλλαγές ομοιάζουνε χτισμένες
πάνω στην απουσία, το ντέφι της κορώνας.
Η ευγένεια ενώνει άνθρωπο και πατρίδα,
θερμαίνει επαγωγές σε τζάκι λογικής,
νόηση ποτέ δεν τρως τα θέλω που προείδα,
σαν αυτοπεραιώνονται θήτα της θυμικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου