Υμνείς το σώμα σε άδειους τόπους,
κλείνεις τα μάτια στις λειχήνες,
αργοκοιμάσαι με τους κρότους
σαν εξαίρεση στις Αθήνες,
μα εκκολάπτεσαι σε τρόπους.
Το φάσμα ανάγκης συσπαστό
και χαλασμένη η ευθεία,
το περιστέρι είναι αστό
σαν ινιδώνει η νοθεία,
παρακείμενο χνούδι αρεστό.
Η σύγκλισή σου έρωτας
σαν ανέμου συμπέρασμα,
κι αν ορίζεσαι βγαίνοντας
απ' το αειθαλές συγκέρασμα,
ο βίος σου θαλάσσιος τένοντας.
Αίνιγμα του δρεπανιού η σκουριά
κι η τάση πιάνεται στα χέρια,
θα βρίσκεις την πνοή οργιά
που δε βαφτίζει Καλοκαίρια,
στο άξιο όχι σου θεριά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου