Στις όχθες της συνείδησης, στις παρυφές της μνήμης,
έργο διάφανο καλείς την προσευχή που αφήνεις,
στις εκβολές του σύννεφου, στον αδερφό του αέρα,
χαμογελάς στην ένδεια προτού σε φτάσει η μέρα.
Η νόησή σου τέχνη που ζωγραφίζει λέξεις,
η προσφορά τους παίγνιο που επιθυμεί να τρέξεις,
η ζήτησή σου στα ανοιχτά χωρίς υποκρισία,
ζηλεύει τον αγώνα σου η ετυμηγορία.
Για τα χρυσά δεν πούλησες το φωτεινό λιμάνι,
το μέλλον σου στην αμμουδιά κι ο χαλασμός δε φτάνει
να πληγώσει το άξιο με τοξική εξουσία,
να λερώσει τη μνεία σου στην ιερή ουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου