Βατή ελπίδα

Πόσα χρόνια καρτερείς τα μαλλιά της αρετής;

Χρόνο μελαμψής σοφίας στην αγάπη αναζητείς,

μα στις δύσκολες ζυμώσεις τις ρυτίδες σου θα δεις.

Ιαχή μες στην ομίχλη καταφύγιο ζητά,

στα ίχνη βατής ελπίδας η ανάγκη σου ξανά,

μοναξιά τυφλή του πάθους ευωδιές θα προσκυνά,

 το παλλόμενό της στήθος για μια μνήμη θα ρωτά.

Ποιος παλμός απ' την καρδιά σου παίζει νότες ανθρωπιάς;

Η ρηχή αναπνοή δεν κολυμπάει βαθιά,

έλαμψε η θέλησή σου σαν απόφασης γροθιά.