Αθάνατη δροσιά

 

Βυθό απύθμενο χωρά η γοερή τους κράση,
μυωπική δεινότητα μπροστά σε κόσμου φάση, 

παράθυρο στα νώτα τους κι η πόρτα πια χαμένη,

σβησμένη η λάμπα που έκαιγε και προσεχώς θαμμένη.

Μα φίλη αθάνατη δροσιά το νου μας ταξιδεύει,

σβήνει εμπόδια σταυρωτά, με μοναξιές παλεύει,

δυο σκέψεις μας παράλυτες στην όαση πετάει,

ακατοίκητο πρόσωπο του νόστου κουβαλάει.

Τη βρύση Δωρικού νερού στον πυρετό της δίνης
ανοίγει για την κάθαρση που μόνος παραδίνεις,

του θάνατου τον αριθμό στα χέρια διαγράφει,

της ανθρωπιάς το σκίρτημα μαζί της δεν ξεγράφει.

Ονειροβόλο κάλεσμα τη μέρα δε βιώνεις,

στις εκβολές της θάλασσας τη νύχτα επιβιώνεις,
φιλία σε τεντωμένη γη στα μάτια συναντάται,

αναστημένη αγωγή στο χρόνο συναρτάται.