Γυρνώ απ' την ελπίδα σου και με κοιτά η αλήθεια,
η ευθυτενής αγνότητα που ζει λίγο ακόμα,
για να μου δείξει μια χροιά αβίαστη στα στήθια,
τον τόνο που αισθάνεται το μυστικό σου χρώμα.
Τη μοναξιά σου βύθισες στο νόημα εκείνων
που δεν ασπάζονται ποτέ εύκολη λησμονιά,
ατένισες τη δόξα σου στο χρονικό των κρίνων,
μακριά απ' τη λυτή φθορά, στη φρέσκια λεμονιά.
Αιώνια ανάγκη γύρεψε μια νύχτα με δροσιά,
η παλιά όψη ανάδειξε την ιερή σου φύση,
μεστό άρωμα πήγαζε από άγνωστη κοψιά,
απ' της καρδιάς τον ήλιο που δε θα γνωρίσει Δύση.
Η αγωγή σε έντυσε με μιας ψυχής αξία,
αγκάλιασε το πνεύμα σου και το 'φερε μπροστά,
φτερά και ουρές στο υπόγειο, μάσκα στην αβαρία,
μα άφησες τον ίσκιο του και βάδισες σωστά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου