Τα δύο τυχερά

Μεθά η ωδή του μελτεμιού διαβάζοντας το Αιγαίο,

ο μπάτης μας ορθώνει σφύριγμα ηχηρό,
στην ώρα του ο ταρσανάς με ένα λεπτό πηγαίο,
ζωντανεύει τη βάρκα μας σε ύφος γλαφυρό.

Λυτά της νιότης τα πολλά στο πάθος ανεμίζουν,

η ερώτηση με νόημα, στο νόημα κι ο χρόνος,

"πού πάνε νέα και παλιά που δεν ξαναγυρίζουν",

το βλέμμα σου της μιας ζωής και μου γεμίζει ο δρόμος.

Η φωτεινή αναπόληση του εαυτού που δίνεις,
μες στου βουνού τη σύνταξη, στης μοίρας τον αέρα,
ξυπνάει στην ανάμνηση που ποτέ δεν αφήνεις,
πτυχή θανάτου βλοσυρή δεν προκαλεί τη μέρα.

Διπλή ανάγκη η υγεία στο αναστημένο γέλιο,

διπλά ορκίζει η νύχτα μας μια νότα μοναχή,

στα μονοπάτια της θωρεί τον ουρανό που θέλω,

που εγγράφει το μέλλον μας σε αποψινή αρχή.

Χώρια θυμάμαι φίλαγες έρωτα και αγάπη,

το χέρι σου στο χέρι μου και να 'μουνα εγώ

ένα απ' τα δύο τυχερά και της αλήθειας χάπι

που 'πινες και ταξίδευες μ' ένα χαλί αργό.