Επί ξυρού ακμής το ισχνό της λογικής σου,
μάταια προσπαθείς να μην ξαναχαθείς,
αδειάζει η προσαρμογή τη μετεξέλιξή σου,
αθάνατος ο φόβος σου στον κόσμο μη φανείς.
Πικρή φοβία λάμπει και τυφλώθηκες εσύ,
ράγισε η εγκράτεια κι η ομόνοια του νου,
το τραύμα ρέει στα λόγια σου, θανατηφόρο οξύ,
τροφή είσαι στους δαίμονες, το κύριο μενού.
Δε βρίσκεις την ενέργεια να διώξεις το χαμό,
να σωθείς απ' το έργο σου που πια αργοπεθαίνει,
χρόνο δε νιώθεις στου μυαλού το μαύρο μαρασμό,
σε ζει η σχιζοφρένεια που τρέλα ανασταίνει.
Η ελπίδα σου σκλαβώθηκε στη μοναξιά του χθες,
στον κόσμο περιφέρεσαι σα φάντασμα καράβι,
δε θα σου σώσει την ψυχή ο θάνατος που θες,
μεσσίας σε προσέγγισε και το κορμί σου θάβει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου