Το μέλι σου ακατέργαστο σαν ατόφιο κορούνδιο,
οι καρποί της παρουσίας σου γρήγορα ωριμάζουν,
πέταξες δυο ειδών φτερά, των μασκών το πρελούδιο,
τάλαντο δε σε ρούφηξε, οι μάγοι δε σε σκιάζουν.
Την έννοια σφιχταγκάλιασε του πρώτου ένστικτού σου,
την πορφυρή φωτιά χρειάζεται ο μαύρος τους καπνός,
με ανοησία τρέφεται ο μεγάλος αδερφός σου
και η παγερή ανάσα του συστήματος εντός.
Τη συνταγή του ανέμου γνώρισες στα πανιά,
τη στιγμή της υπέρβασης ανέβηκες σκαλιά,
ζεστό αίμα μην πιεις απ' του χορού τη φλέβα,
το ασημένιο μάτι τους κάρφωσε και κατέβα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου