Η σημαία

Ύποπτα κουρνιάζει η μοίρα, πως θα εκραγεί θαρρείς,

σε ενός χρόνου μανιτάρι συνταγής ατομικής.

 Εύκολα χωρά η χοάνη την πολιτική αυγή,

στη σφαγή διπλής σοφίας μια ορμόνη Ελληνική.

Το γυαλί της καυτής χώρας θαμπώνει ολοταχώς,

στο σώμα του ωμά σκεπάζει τα ραγίσματα ο χορός.

Η εκλογή της ξένης ζάλης μας χτυπάει στον κορμό,

η μαγιά της γνωστής πάλης οδηγεί προς το κενό.

Σε μια άρρωστη ημέρα οι συνθήκες προσκαλούν

να σηκώσουμε τα θάρρητα που Άνοιξη θωρούν.

Τη σημαία να υψώσουμε της παλιάς αντοχής

και το λάβαρο να κάψουμε της νέας εποχής.