Η πριγκήπισσα

Ήτανε μια στερνή φορά πλεγμένο παραμύθι,

στου θρύλου τα μακριά κλαδιά, στου μύθου την απόχη,

στα πηγαδάκια έσταζε, στη μνήμη ανασταινόταν,

δεν ασχολήθηκε ποτέ με της μοίρας τη λόγχη.

Μιλάει για μια πριγκήπισσα, στην ψυχή ανθισμένη,

μονάχη σαν τη θάλασσα, σαν τη λαθραία σκέψη,

ημέτερη έργων λευκών, στη γνώση αφημένη,

αντίμαχο των πορφυρών σαν την άνομη έξη.

Φίλοι της πιστοί σύντροφοι, σκονισμένα βιβλία,

χάρτες κι αρχαίοι πάπυροι για τόσες χώρες ξένες,

ξεκούραζαν τα μάτια της τα στιβαρά αρχεία

σαν έσβηνε τη δίψα της με γνώσεις ξεχασμένες.

Ολάκερο βασίλειο λάτρευε το όνομά της,

το λόγο της μετέφεραν της φύσης τα στοιχειά,

στα πέρατα της γνωστής γης, σε εξωτικές πατρίδες,

την ομορφιά της γνώριζε του ήλιου η ματιά.

Έτσι τα χρόνια πέρναγαν κι αυτή στη μοναξιά της,

λαχτάρησε τον έρωτα, μια άγνωστη ανάγκη,

που θα 'δινε αγάπη μες στη μόνη καρδιά της,

κι όχι τους τυχοδιώκτες της, την έτοιμη απάτη.

Μα αντάξιος δε στάθηκε κανείς θνητός μπροστά της,

μόνο ευκαιριακοί, κόλακες αυλικοί,

που άξαφνα πλησίαζαν μ' ένα σκοπό, το βιος της

κι εύκολα αυτή τους έδιωχνε από αίσθηση θυμική.

Έτσι από τη θλίψη της μια μέρα σκοτεινή,

τα μάτια της μισόκλεισε στα χέρια του Μορφέα

και κάλεσε το Χάροντα με φωνή φλογερή,

μήπως και βρει τη λύτρωση στο θανατοφορέα.

"Εσύ που παίρνεις τις ψυχές, πάρε και τη δική μου,

σε φώναξα με έτοιμο το δάκρυ μες στα σπλάχνα,

γιατί η αγάπη με έχασε στη δόλια τη ζωή μου,

έλα και σου ορκίζομαι πως δε θα φέρω άχνα."

"Εσύ που είσαι ξακουστή στα πέρατα του κόσμου,

που σε λατρεύουν οι άνθρωποι στις άκριες της γης,

τώρα εμένα φώναξες το θάνατο και νόμο,

κουράστηκες τα χρώματα να βλέπεις της αυγής."

Λένε πως τότε οι θεοί που εύνοια της δείχναν,

βλέποντας την πριγκήπισσα στο δρεπάνι του Χάρου,

τη σήκωσαν από εκεί πριν εκείνος την πάρει

και την ψυχή της φώτισαν με φως θεϊκού φάρου.

Αθάνατη την έκαναν και την πήραν κοντά τους,

να προσέχει τη γη και τους ανθρώπους γύρω,

από ψηλά τα μάτια της την πνοή ν' αγκαλιάζουν

ακόμα και των άμοιρων με το μέλλον πια στείρο.

Και από τότε η αλήθεια έγινε παραμύθι,

στο στόμα έγινε πολλών η πρώτη ιστορία

που ποτέ δεν υπέπεσε στη μαρτυρική λήθη,

η θλιμμένη πριγκήπισσα, η θεά μελωδία.