Ο αχάτης σου τα κύματα της νύχτας αγκαλιάζει,
αφιέρωση πολυετής, στην κάρτα ζωγραφιά,
η ένωση της μνήμης σου με τη δική μου αγιάζει,
στο χρόνο μια παρέα δροσιά, στο φως αμυγδαλιά.
Ο ήχος του ανέμου όρθιους μας αγαπά,
σαλπίζει μες στο θάρρος, το νου μας αφυπνίζει,
την ξεχασμένη μας ζωή στη φύση αναγεννά,
μελωδική σοφία κοίλης γης θα μας γνωρίζει.
Η ανάσταση των δυο στιγμών θυμίζει
τα δυο ιθαγενή φιλιά έξω απ' την ξενιτιά,
διαγράφει μέτρο αναμονής και ορίζει
απλόχερη συνέχεια κάτω από την ιτιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου