Η εξαντλητική ανάγκη σου μοτάρι μες στο νου,
η πια στομφώδης έπαρσή σου πρόβλημα αλλουνού.
Με τους καθρέφτες τρίβεσαι σ' ένα δεσμό αψύ,
με γέλιο διαφεντεύεις της φούσκας το οξύ.
Την πλάνη σου διαλαλεί γυαλιστερό χαρτί,
της μοναξιάς σου αρνείσαι ακρόαση κοφτή.
Στων αδυνάτων τις καρδιές πουλάει ο χορός σου,
τα λόγια σου τα ακριβά ξεχνάει ο εαυτός σου.
Δεν υποκρίνεσαι απλά, υποκινείς τη ζάλη,
τη στραβωμένη σου ηθική ανακυκλώνουν άλλοι.
Την πεινασμένη σφαίρα σου ο στόχος δε γνωρίζει,
το πορφυρό ανάθεμα στο αίμα σου μαυρίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου