Το μυστήριο πείθει με διαχρονικό βέλο,
η λάγνη φιλοδοξία σου μ' ένα επώνυμο θέλω,
αραγμένο σκαρί στου μυαλού σου την ξέρα,
με αλυσίδες σου λένε γερά δέσου και έλα.
Τα παιδιά σου φορούν το διπρόσωπο στίγμα,
οι γονείς σου παρέδωσαν ψυχεδελικό ρήγμα,
μ' ένα ράπισμα δέχεσαι του χρόνου τη σκόνη,
σε μια λέξη η δειλή επιλογή μαραζώνει.
Το απόλυτο χάος με αντίπαλο δέος
μέσα σου πια τρυπώνει σα γνωστός αρουραίος,
τη φωτεινή σου ανάμνηση κατατρώνε τα χρόνια,
τη φτωχή σου ευχή τριγυρίζουνε όρνια.
Γέρασες πριν ο καθρέφτης βουβά σε προφτάσει,
οι γάζες δε σε πρόλαβαν, έχει η πληγή την τάση
ξανά τυφλά να αιμορραγεί στη θύμηση βαμμένη,
κουτσαίνει μαζί σου κι η ψυχή, δεσπόζουσα χαμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου