Των αθανάτων κώδικας

Ανάμνηση λευκόχρυση δε θέλεις να δανείζεις,

χρονικό ιδιόκτητο στους άλλους δε χαρίζεις,

υπέρογκα τα ανόμοια με ψυχικές αλήθειες,

μα ζωντανά τα γνώριμα με προσφιλείς συνήθειες.

Γνωρίζουμε στην τύχη σου πυκνώσεις και αραιώσεις,

ανάβουν τις ιδέες σου πυρηνικές ώσεις,

το ανέλπιστο αναίμακτα σχεδόν ποτέ δεν πάει,

μα η μοίρα σου είναι τυφλή και όμως περπατάει.

Των αθανάτων κώδικας οι λέξεις της ορμής σου,

ξαναγεννιέται θεϊκό της σκέψης το φιλί σου,

παντοτινό παράδειγμα το σκάκι της ασφάλτου,

η κίνησή σου σκότωσε δέκα ιούς του βάλτου.

Με καθαρό υπόλοιπο τις γεύσεις διαιρείς,
από ζαριές επώδυνες δεν τρέχεις να σωθείς,
δε θα στροφάρεις τη στιγμή παρόλο τον αγώνα,
εσένα βλέπουν οι καιροί σε πάτημα Χειμώνα.