Στης πρώτης μοίρας τον καπνό, αρμύρα και αέρας,
στων αδυνάτων τον ειρμό, απόφθεγμα μιας μέρας,
αποθυμιές, λυτές στιγμές και ζαχαρένιες πλάτες,
πυροδοτούν στα σκοτεινά αγνώριστες αγάπες.
Στο βάρος τους το γενικό κανείς δεν ξεχωρίζει,
το βάρος σου το ειδικό αμβροσία χαρίζει,
μολυβί και το πνεύμα τους που λίγο έχει φταίξει,
μα μεθάν γη και θάλασσα με ό,τι έχεις πλέξει.
Σε δυο κόσμους τεμνόμενους ερώτημα αφημένο,
ανάμεσα σε δυο κλαδιά λουλούδι αραγμένο,
αξίζεις ό,τι αξίζει αειθαλές μου μέρος,
αποκαλείς τις αγκαλιές του έρωτα το θέρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου