Φίλια καρυάτιδα πού ειν' το σπιτικό σου,
τα οικεία τα στέκια σου με πόνο νοσταλγείς,
τρέχει από τις ξενιτιές κι ο ντόπιος λογισμός σου,
ληστεία αιωνόβια να πεθάνεις αργείς.
Το Ελγίνειο πρέπον χάνεται υπνωτισμένο
στα γυάλινα σοκάκια της μεγάλης σχολής,
δουλοπρεπές το εγχώριο και γκρι κατεστημένο,
συσκευασμένο προϊόν η σημαία φυλής.
Θα φέρει ο χρόνος στη ζαριά δυο φωτεινά λημέρια,
που μέσα δις θα ζήσουνε Ίωνες σε αγκαλιές,
θα 'ναι ο καιρός αθάνατος με το σεισμό στα χέρια
και στους γνώστες ιθύνοντες κρυφές δεντρογαλιές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου