Ο ήχος της αρμόνικας

Μισάνοιχτη ζωή, κούπα μισογεμάτη

σε έρπουσα σιγή και λουλούδι γκρεμό,

στα Ελληνικά μας κύματα μέσα από μπλε αχάτη

γνώριμο πια να βλέπω, του έθνους μισεμό.

Μα δομημένη ελεύθερη η σκέψη απελάτη,

το αντίδοτο σύμβολο και η λήθη σε ρήξη,

τομή της ανθρωπότητας και τρέχει λευκό άτι

κι η μόδα κοινωνίας λαδώνεται στη νύξη.

Απαίσιος καφές με σπαστό καλαμάκι

σε γυάλινο υπόμνημα, συνήθεια μιας χορδής,

βοήθεια με διακοπές ψαρεύεις με καμάκι,

αόριστο ολοκλήρωμα γειωμένης ορδής.

Κοινός βηματισμός μουσικούς τόπους διεγείρει,

δονήσεις πρώτου μέλλοντος απ' τη μνήμη πηγάζουν,

ο ήχος της αρμόνικας σ' ένα παρόν θα σπείρει

ιδέες που βραδύτητα αχώνευτες αλλάζουν.