Απόνερα σκιάς

Τυχερός οργανισμός και αόρατος θεσμός

παίζουν την αιώνια λύρα και φιλούν το άγγιγμά σου,

αρχή προαιώνιας μοίρας ανακλά τα θυμικά σου,

τα παιδιά ήχοι της νύχτας παίζουν στη συχνότητά σου,

 η καρδιά φωνή της Ήρας βασιλεύει στα πανιά σου.

Πανελλήνιος χρησμός, ανυπότακτος δεσμός,

γονατίζει την ανέχεια στη μητέρα ενδελέχεια,

αλλοτρίωσης χαμός που πληρώνει ο εσμός,

μαύρη ώρα στο πηγάδι, φόρος στη βαριά συνέχεια.

Δύο βάσεις για υπέρβαση τα καστανά σου μάτια,
η ακτή δίχως συνθήκη βρέχει μνήμη στα μαλλιά σου,

δυο χαρές με κόντρα αέρα γελούν στην αγνότητά σου,

στο μοναχικό πορτρέτο η γραμμή της ομορφιάς σου,

τα απόνερα σκιάς σου, γνώση και τα λογικά σου.