Προσδόκιμη οξειδοαναγωγή απούλητης ελπίδας,
πάντα στην πλώρη μάχεσαι κι απ' το χώμα σηκώνεις
δυο γόνατα εγχώρια που μάθαν να ματώνουν
και αγγίζεις την εξέλιξη που κρυφά ξεπαγώνεις.
Αθάνατη αρχή το χάρισμα κανόνων,
αγέννητο το τέλος ραγίσματος αυτών,
ατένισες σε πικρή γη δεμένη ρωμιοσύνη,
μα έσωσες το δρόμο από χρόνο θηρευτών.
Νοητικό φαινόμενο, φιλί προσαρμογής,
η σκέψη που σε καρτερά σε φύλλο επιθυμίας,
σε απόδοση χρώματος του ντόπιου συνειρμού,
την πανωραία υμνολόγισες γλώσσα της νηνεμίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου