Στον ώμο της μωρής καρδιάς ψέμματα ξαποστάζουν,
σε χαλάσματα τρίμηνα οι προσευχές κουρνιάζουν,
μα έσπειρες το βίο σου σε μνήμη ανθισμένη
και φύτρωσαν βαριά κλαδιά αυγής που απομένει.
Μιας σιγαλιάς το αίνιγμα απόψε να σκιρτήσει,
της φυλλωσιάς η θάλασσα μονάχη να θροΐσει,
τη μυρωδιά πρωινού νησιού αγγίζει η νυχτιά,
το καλντερίμι αθάνατο που χάνει η φωτιά.
Τα ράσα κάνουν μαγικά με πρόδρομο αστέρι,
τα φτερά γίναν στην κόλαση από εκούσιο χέρι,
αλαφροΐσκιωτε άγιε θαύματα δε σου αρμόζουν,
οι αφυπνίσεις άγγελε στη δίεσή σου οιμώζουν.
Ενός τσιγάρου χρόνος και οι σκέψεις λεπτά,
την κάφτρα και τη ρουφηξιά μου μάθαν να προσέχω,
γύρεψα κόσμο μόνος και φιλί στα ανοιχτά,
επιδόματα θέρμανσης απ' τα χείλη σου έχω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου