Η μνήμη μας δακρύζει στη σιγαλιά της νιότης
με απόηχο τραγούδι σε κλαδί παρυφής,
έντεχνη χάλκινη καρδιά, ανθρωπιάς παλαιότης
σε αιώνες σχοινοβάτες ισορροπίας κρυφής.
Καιροί ανιχνευτές σε ναρκωτικές ανάγκες,
ανηλεείς κυρίαρχοι καπνογόνων ψυχών,
μισόκλειστα αγγίγματα, μισάνοιχτες παράγκες
σχεδιάζουν το αμφιθέατρο των αφελών ευχών.
Στο τέρας της απάθειας προδόρπιο πορείας,
αλισβερίσι του μελιού με γλυκιά αυταπάτη,
καθηγητές συμπάθειας τα παιδιά αβαρίας,
της λάγνας υποχώρησης στο ασφυκτικό παλάτι.
Ως άοσμη απειλή η συνταγή εγκρίνεται
του γάμου αλήθειας-ψέμματος με βέρα ιστορίας,
ως μαύρος πλοηγός η πνοή της προκρίνεται
κι ο λάκκος συναινεί στο απαύγασμα απορίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου