Χαϊδεύω το πνεύμα σου κι ας είναι στα βαθιά,
παραμονεύω το όνειρο και το ρίχνω στο κύμα,
θάλασσα χρυσαλλίδα, γυναίκας αγαθά,
ο λευκός χάρτης νόμος σου και της γης σου το βήμα.
Αναχαίτισες λήσταρχους στων προεστών το βλέμμα,
ρήτορες σε δεξίωση αγαλμάτων προείδες,
κι αν κύλισε η πίστη σου στο πληγωμένο αίμα,
δεν άφησες την τούνδρα μας για εύκρατες πατρίδες.
Ελίσσεται η ευοίωνη επάνοδος της χώρας,
μα ανεμίζεις τις στάχτες τους σε όραμα αλμυρό,
ανάσας υπερκορεσμός στις κρύες στάλες μπόρας,
μα κυνισμούς παρέλυσες και νεύμα λιπαρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου