Στην άκρη σε βλέπω, το μέσο του τέλους να περνάς,
στιγμές στην παλάμη, σε δεύτερη μοίρα κολυμπάς,
σαν άδειασε ο χρόνος, η προβολή μνήμης στα χαρτιά,
σαν έπεσε η μέρα, πνίγηκε η αυγή στα ανοιχτά.
Μονάχη, στη ράχη, μιας βαθιάς ανάγκης θα πετάς,
στο μέλλον, ο γέρων, για χρόνια θα ρωτά.
Δωρητής, προσευχές στη ζούγκλα αποστεώνει,
δωρητής, λιτανείες όρθιες γειώνει,
στα γυαλιά, που σπαν με μια, ορκωτά είδωλα δε θα φιλάει,
στα παλιά, με ωμή πενιά, για ασιτίες ψυχής τραγουδάει.
Στο χάος λουλούδι, μονά-ζυγά πέταλα μετράς,
εικόνες και χνούδι, αντίδωρο δώρο σε αγία τετράς,
η γη που σε παίρνει, σταχτοδοχείο για άφιλτρο σταυρό,
ανάσανε, ξέχνα, τη νέα λεχώνα και το θησαυρό.
Μονάχη, με άγχη, μα καυτά λογίδρια δε ζητάς,
στο μέλλον, ετέρων, θα λες "ή επί τας".
Δωρητής, για γεμάτες σκέψεις δεν μισθώνει,
δωρητής, μπροστά στο θάνατο θα ξεπληρώνει
συλλογικά, ημέτερα, συν στερεότυπα της ζωής χρέη,
άξαφνα, δυνητικά, κόβει τη χάρτινη λύση που καίει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου