Μια φορά αρκεί, αγγίζοντας τα πλήκτρα της έλευσής σου, να νιώσω τις νότες της εποχής σου, να βρω το ένα κορμί της Άνοιξης που ποθώ να αφυπνίσω, να ακούσω την ανάσα του λόγου σου, αρκούμενος στην ώρα που δε θα ξαναγνωρίσω. Να παίξω με τα ανήσυχα χρώματα που διψασμένα σε τυλίγουν κι όλο τ' αφήνεις να σε ορίσουν. Μια φορά από νερό και άμμο αναστημένη, μια φορά από συγκίνηση. Στο άδειο μας χαρτί γεννιέται τώρα η κίνηση, στη λευκή μας ιστορία άπαντες απόντες, στο καρυδότσουφλο της ελπίδας μας ζεσταινόμαστε μόνοι. Τα μαλλιά σου γνωρίζω, τη σκέψη σου αναγνωρίζω, τη διάρκειά μας αφουγκράζομαι. Τη δροσιά σου φιλώ και κερδίζω πνοή, τη μοίρα μας ασπάζομαι σε φίλο χρόνο. Το αίμα της αγκαλιάς μου σου μεταγγίζω με λατρεία ψυχής, με νόημα καρδιακής αρχής. Δύο κοιμηθήκαμε μόνοι κάτω απ' τον άνεμο, κάτω από βιαστικά σύννεφα. Βρεθήκαμε στα χέρια, βρεθήκαμε στα μάτια και αποκοιμηθήκαμε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου