Μαύρη στιγμή

Αέρα πυκνά στρώματα σφυρίζουν στο μυαλό σου,

το βήμα που σου έμαθαν βαγόνι κρύου τρένου,

τέρατα απερίγραπτα σε ζουν για το καλό σου,

στη θωριά του καθρέφτη σου παιδί σπασμένου φρένου.

Χιλιάδες παραμίλησες φορές στην προσευχή σου,

τους δαίμονες μην ξαναδείς, τους άκαιρους διαβάτες,

μα πάντα σε προλάβαινε το τέλος της αυγής σου,

το αργό ηλιοβασίλεμα με γρήγορους πελάτες.

Μήνες κύλισαν στο γκρεμό, χαροκαμμένα χρόνια,
το αίσθημα στον κρόταφο και όχι στην καρδιά,
του κοριτσιού η ανάμνηση έριχνε μαύρα χιόνια,
της γυναίκας το σκόρπισμα ζωγράφιζε η ματιά.

Πεθαίνεις κι ανασταίνεσαι πριν σε προφτάσει η μέρα,

σιχαίνεσαι το έργο τους μα πρωταγωνιστείς,

νοητική ενδόρρηξη πλέον δεν κάνεις πέρα,

τη μαύρη τελική στιγμή πριν πέσεις και χαθείς.