Τις λέξεις μου κρυφάκουγες σε γνώριμο στενό,
τον πασατέμπο μάσαγες με οικείο χαμόγελο.
Στιγμές μας δίχως πειρασμό, δίχως τα λαγουδάκια
της μαύρης τρύπας της γνωστής, της ξέρας κατηφόρας,
ζούσαμε με κιθάρες μουσικόφιλης ώρας
τον ύμνο μας της ξεγνοιασιάς σε αειθαλή σοκάκια.
Από κοντά γνωρίσαμε τα χρόνια τα παλιά,
της μίας ηλιόλουστης κι ευλογημένης μέρας,
αθάνατή μου μοιρασιά χωρίς το μαύρο τέρας
που καραούλι φύλαγε στην πράσινη φτελιά.
Ματώσαμε σαν κάποτε από πικρό μαχαίρι,
δε γονατίσαμε στιγμή στο σκοτεινό το χώμα,
το γνωστό τέρας γέλαγε με πεθαμένο στόμα,
μα πρώτοι το σιωπήσαμε με την ελιά στο χέρι.
Αθόρυβη σε έμαθα με δύναμη αρχής,
απέραντη στον πηγαιμό εγκάρδιας αφής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου