Όμορες στιγμές

Τη μορφή σου ζωγράφισα σε δέκα ουρανούς,

τα βήματά σου γνώρισα απ' τους θεούς ανέμους,

σα μπαλαρίνα του νοτιά βρέθηκες μπρος στου θέρους

τα γυρτά στάχυα τα χρυσά που δε θερίζει ο νους.

Τους ανεμόμυλους θωρείς σαν άλλος Δον Κιχώτης,

της φαντασίας ο καρπός χαρίζει άνθη γυμνά,

δυο μάτια αναφιλητά, θάλασσα και βουνά

θα αγναντεύουμε μαζί απ' τα πηγάδια νιότης.

Πέρα από το πλεκτό άλλοθι του αόρατου αδερφού,

πέρα απ' το δόλο τον τυφλό, το μισανθρωπικό,

η αγάπη στέκει ακέραιη, τροφή στο θυμικό,

ορίζοντας κι ενόραση χωρίς καπνό χαμού.

Με το λευκό φουστάνι σου προσφέρεσαι στη μέρα,

σε δύο όμορες στιγμές το γέλιο μας ορίζεις,

απ' το σκοτάδι μιας νυχτιάς το έναστρο χαρίζεις,

ιδέες μου απάτητες, φωνές μες στον αγέρα.

Το μέλλον σου στο μέλλον μου χαρίζει ελευθερία,

με χρώματα ανθού αρωγού της φλογερής σου αλήθειας,

έξω εμείς απ' το σκοπό ιθαγενούς συνήθειας

κι ο κόσμος τους γραμμένος με ασπρόμαυρη απορία.