Απαρηγόρητη αίσθηση στην τάξη με καλείς,
αχώριστη διαίσθηση σιδηράς εποχής,
σε δρόμους χειμωνιάτικους του νου θα αποκαλείς
θανατηφόρο αίτιο τη μοναξιά που γδέρνεις.
Δεν ξαναχτίζεις παρελθόν με θέσεις μετανοίας,
αρέσκεσαι σε ωμό παρόν ελεύθερων λαθών,
απαγχονίζεις το μέλλον μιας στέρφας φαντασίας,
στον κόσμο σου αφήνεσαι σα μόνος επιζών.
Σε μια καρπερή μάστιγα δηλώνεις φύλλο απόντος,
αντίδραση με την οργιά, απόρριψη στη μπλιόρα,
γνωρίζεις σκέψη αχώνευτη, τσατάλι δε σε πιάνει,
πάντα η βαθιά ρίζα σου χωνόταν σε ανηφόρα.
Στη ναυαρχίδα της ζωής πρωτοστατεί ένας λόγος,
αυτός που εξελίχθηκες κι εκείνος του θεού,
της δεύτερης αραίωσης του πανταχού παρόντος
κι εκείνος της υπέρβασης από καρδιά αμνού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου