Πανόραση

Δεν απορώ, στον όρκο τους εργάτης,
ξύλινο ψέμα, κατηγορούμενο.

Σε ανακαλώ, μνήμη μου και ρωτάω,

πού είναι η αλήθεια, ον μου καλοκάγαθο.

Στη γαλάζια πείνα σκλαβωμένη η Αθήνα,

σα μαδημένο, άνθος μου λειψό.

Χρόνε μου αγύρτη, δίχως λεπτοδείκτη,

ταξιδεύεις το μεθυσμένο αστό.

Ακροβατείς αφέντη της απάτης,

σε φλέγον νήμα ευθείας εθνικής.
Σε κυνηγά το μήνυμα αντάρτης,

της γυάλινής σου ωμής πολιτικής.

Γέρος υπνοβάτης, με σύρματα ο φράχτης,

περίφραξη σε κίτρινο άχυρο.

Δυστυχές μου κτήνος, στην αγάπη δίνω

πανόραση με βλέμμα στο άπειρο.