Σκέψη και σήψη

Τις γωνιές φωτίζω μ' ένα όνομα παλιό,
κάποια αντικρύζω.
Σήψη εξανεμίζω σε κοινωνία ενοχική,
σκέψη σου ανθίζω.

Την πληγή σου γλείφεις μόνη σ' ένα κόσμο ατάραχο,
δεν ψάχνεις θέμα για χορό.
Σε μιας Έρσης το δαιμόνιο, αργυρό δώρο της δροσιάς,
γυρίζεις πλάτη, δεν πετάς.

Λόγο σου θυμίζω, τους ψιθύρους τραγουδώ,
πνεύματα αγγίζω.
Κι όταν συνεχίζω, δίνω όρκο Ελληνικό,
φτερά δεν κερδίζω.

Κάποτε σε πρώτο χρόνο έδινες μάχη στο κενό,
κόντρα σε δύσοσμο εχθρό.
Τρύπιες στέγες έχτιζε η θλίψη πάνω από γκρίζους εραστές,
μα δεν πουλιέσαι απ' το χθες.