Η ώρα

Σε καρτερώ ελεύθιστη, μόνη πανάγια ώρα,

με τ' όνομα το λατρευτό μνημονικής κοψιάς,

η θύμηση ρολόι σου στο χρονικό του τώρα,

με δείκτες στο αθάνατο ιστορικής μαγιάς.

Δε σε αγγίζει το σκοτάδι πορφυρογένη λόγου,

κι αν περιγράψω τη θωριά μιας Δελφικής ωδής,

ψάχνω στις μύριες αρετές θαμμένου αντιλόγου

και στην ανάσα Ιωλκού της δυτικής μας γης.

Σε αναζητώ στο πέλαγο κρύας θαλάσσιας νίκης,

σε βαστώ στο ατέρμονο παντοτινό της Δήλου,

σε ενέργειες που έλαμψαν στον ήλιο άνευ δίκης,

σε νηνεμία μυστική στις παρυφές του Νείλου.

Σε λατρεύω σαν όαση συλλογικής αλήθειας,
το χρόνο σου μετρώ σε νου καθάριας αλλαγής,
δε συναντάω τη βροχή ενδογενούς αήθειας
μα σε βρίσκω στο νόημα συμπαντικής αρχής.