Φιλιώνουν όσοι βλέπουνε απ' τα παράθυρά σου,
αψύ εγώ μαγεύεται από την ανθρωπιά σου,
παλιοί εχθροί συντάσσονται δίπλα στο νόημά σου,
η ουσία που σε άγγιξε πλέκει τα νήματά σου.
Οικεία μνήμη οδηγείς, αλήθειες μας προτάσσεις,
βγαίνεις απ' το λαβύρινθο για ν' αφυπνίσεις τάσεις.
Ζωντανεύεις αγάλματα και ξεκλειδώνεις σκέψεις,
με την αρχαία σου ορμή πατάς κόκκινες έξεις.
Στην πόλη τους δεν απαντάς, μόνο παρατηρείς
και σε οξύ χρόνο της δράσης σου τους κανόνες τηρείς.
Βαθιά σιωπή και αμέτοχη απ' τα χαρίσματά σου,
πέφτει βαριά στα σπίτια τους μα όχι στα παιδιά σου,
πικρές ψυχές γλυκαίνονται απ' τα γνωρίσματά σου,
νόηση ανασταίνεται στα φίλια ένστικτά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου