Οι τριακόσιοι

Δεν είναι οι τριακόσιοι μπροστά στις θερμοπύλες,

παρά μια φωτιά άχαρη με κάρβουνα άμοιρα,

δεν είναι οι πρώτοι Έλληνες στις αιώνιες πύλες,

παρά η ανεμόσκαλα που σπάει άδοξα.

Ακίνδυνοι ακόλουθοι διπρόσωπων λαθών,

σιδερωμένοι άβουλοι βουλιάζουν στο όνειρο,

αφεντικά και δύσμοιροι ανθρώπινων παθών

πετάνε ρόδα κόκκινα στο οξύ αόρατο.

Αδέκαστη λευκή ιαχή με βράχνιασμα στο τέλος,
φυλακισμένη η ηχώ προσδόκιμης ορμής,
εμπαιγμός ακατάλληλος, μασκαρεμένο έλος,
σημαία σε χέρια τυφλά μίας ξένης οργής.

Δεν τους χωράει η πλάση αυτή αλλά ποντικού τρύπα,

 στη φάκα πιάνεται η σκιά σαν μαύρη ηδονή,

χορεύει στο μηδενικό η κωματώδης τσίπα,

λυγίζει μα δε χάνεται η ιστορική απαρχή.