Ξεχασμένο δόρυ

Γλυκόπικρο χαρμάνι μόνο σου ξέρει ο νους,

τα κοφτερά ταξίδια του ποτέ δεν αναβάλλεις,

στις μύχιες μύριες σκέψεις σου ποτέ δεν επιβάλλεις

το φύλακα της λογικής, ελεύθερα ακούς.

Μα στη γωνιά του κάποτε πλαγιάζεις μ' ένα τώρα,

στο μέλλον του γκρίζου ποτέ η απόδραση καλεί,

με μνήμη, λευκή πρόθεση και βούληση απλή,

τη ζωγραφίζεις νοητά σα να 'χει φύγει η μπόρα.

Τη σχεδιάζεις μ' όνομα, με σχήμα και με χρώμα,
πλάθει ο πόθος στο μυαλό εικόνες σπάνιου πάθους,
δε σε σκοντάφτει η γύρω αλήθεια ενός χαμένου λάθους,
η ελπίδα τρώει τις μέρες σου κι ένα μονάχο σώμα.

Φεύγεις πια πλήρης ημερών χωρίς αυτή στην πλώρη,

πατρίδα σου έμελλε αυτή χωρίς επιστροφή,

Ιθάκη που δε γνώρισες μετά μοιραία στροφή,

 κι ο χρόνος που σε πρόλαβε με ξεχασμένο δόρυ.