Ένα λαθραίο τίποτα μυρίζουν τα παιδιά σου,
μία τρύπα στη θάλασσα, ένα κενό αφής,
μία αίσθηση απροσάρμοστη θα κλαίει στην ποδιά σου,
απολυμένη δύναμη με βουλιαγμένους μυς.
Μετά προσπάθεια άχρωμη ρίχνεις λευκή πετσέτα,
στον πρώτο γύρο απεχθής, στον πρώτο ταξιδιώτης,
η σκέψη σου σα νάρκισσος, σου πάνε τα δυο πέτα,
σήμερα ξύπνησε νωρίς για σένα η ανθρωπότης.
Ο δρόμος σου στην ένωση Ανατολής και Δύσης,
το ιερό μεθύσι σου όμως νύχτα μαζί και μέρα,
σαν πάρεργο βοήθειας για ανάπτυξη της λύσης
που θα σου φέρει σύνεση στο νου πέρα ως πέρα.
Βρωμοκοπάς μισή έπαρση και μισή τραγωδία,
μοσχοβολάει αλτρουισμό και μεγαλείο ψυχής,
τη λούζεις με τις λέξεις σου, άγνωστη παρωδία,
σε αλλάζει με το νέκταρ της, με νόημα αρχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου