Κάποτε ήσουν έρωτας στο κύμα,
κάποτε είχες μάτια φυλαχτά,
γνώριζες κάθε πνεύμα στην Αθήνα,
ζωγράφιζες ηλιακή ακτίνα,
προστάτευες το χρόνο μας από τη σκοτεινιά.
Δεν ξέρω πώς να ενδώσω στη ζωή σου,
δεν έχω πια σκιά δίπλα στο φως,
είμαι πια άπορος σε όνειρα κι ελπίδες,
ασόβαρος σε γκάζια και παγίδες,
αλήτης που αρέσκεται εκτός.
Είναι μια φάκα σκηνοθετημένη,
είναι επίθετο παρένθετο,
είναι κατώγειο πλημμυρισμένο,
αχνός παράδεισος, αμπαρωμένος,
μια τρύπια αγάπη, το όξινο εγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου