Ο ναύτης

Πηγαιμός για τα πέρατα τα όρια καθρεφτίζει,

ναύτης στα χοντρά σχοινιά πρώτη μοίρα σφραγίζει.

Για καπετάνιος κίνησες μα ο ναύτης σε γνωρίζει,

με άξαφνες νερού στιγμές φαίνεται σε κερδίζει.

Σε μια πλώρη το ύψος σου τα κύματα ατενίζει,

νύχτες ο νους ατέλειωτες ξέρει να στροβιλίζει.

Ωμή απαράλλαχτη δουλειά και η άγκυρα χρονίζει,
σε μία κρίση μοναξιάς τη θάλασσα θα βρίζει.

 Θολός ο νόστος σαν καημός το πλοίο πλημμυρίζει,

φωτογραφία με γυαλιά την όραση γεμίζει.

Στην καρδιά πάντα μια μορφή ταξίδια χρωματίζει,
και στα πανιά του η προσμονή αναπνοή χαρίζει.

Τον κίνδυνο συνάντησε μα η σκέψη φτερουγίζει,
μες στα μαλλιά της να χαθεί, το χρόνο να ανεμίζει.

Ο καιρός που του έλειψε με λέξη της γυρίζει,

τη βραδιά που τον άγγιξε απ' το χθες θα ξεχωρίζει.

Στέρεο πια το έδαφος για λίγο πεταρίζει,

η καρδιά στο λιμάνι της στα μάτια της και ανθίζει.