Το χρόνο αιματοκύλισες με διψασμένα χέρια,
τη μυρωδιά απολάμβανες στα πληγωμένα ταίρια.
Μισός εδώ, μισός εκεί κι η ουσία σου εντροπία,
το βήμα σου εφιάλτης τους, τα μάτια σου θηρία.
Κάποτε μιας προσπάθησες να παίξεις με τη μοίρα,
να αλλάξεις τη χημεία σου, να πνίξεις την αηδία.
Τους ανθρώπους βοήθησες να βρουν μια θεραπεία
απ' τη μαύρη παράνοια, τη φονική φοβία.
Όσες αγάπες κι αν αγγίξεις, κι αν ενώσεις,
δε θα υπάρξεις στη διάσταση της νιότης.
Δε θα σου δώσουνε το χάρισμα ζωής,
είσαι ο θάνατος της ξεραμένης γης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου