Συλλογική άλμη

Στην ακτή λευκής αλήθειας ολόγυμνη κολυμπάς,

πρόθυμα στον ήλιο στήθια μίας θύμησης ξανθιάς.

Θάλασσα, δρόμος, παιχνίδι σε κλεψύδρα λογική,

δυο βουνά στο νου της πλάσης με κουβέντα θυμική.

Θηρία μελανά κλειδώνεις, βρίσκεις πέλαγα βαθιά,

τόσα γόνατα εκεί χάμω τα σηκώνεις με καρδιά.

Ασκό Πελασγών ανέμων στην πορεία αναζητείς,
από σύμπνοια Ελληνική δε θα πέσεις να χαθείς.

Βάσανο όταν έρπει η μνήμη και τη λήθη όταν θωρείς,

τη συλλογική μας άλμη αγωνίζεσαι να βρεις.