Σβήσε το φως για δυο στιγμές,
βρες το κουράγιο της πνοής,
μην προσπερνάς μια-δυο χαρές,
τους ακροβάτες της ζωής.
Η Άνοιξή σου λευκό σάλι,
έχεις ντυθεί παρηγοριά,
και μες στη χιονισμένη ζάλη
πρώτη ακτίνα του Μοριά.
Απερχόμενο ταίριασμα πλέκει βαρύ εγκώμιο,
περιγράφει το σώμα σου με αόρατη τιμή,
της ξενιτιάς το σούρουπο λόγο δε θα 'χει όμοιο,
να ζωγραφίζει πρόσωπα που κλείνουν τη ρωγμή.
Το όνομά σου νόημα σε αειθαλές τοπίο,
ευγενές χειροφίλημα εντός δύο σταθμών,
καράβι από τα πέλαγα κρατάει το αντίο,
βουβό βλέμμα στο άπειρο να μαρτυράει παρών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου