Απόψε η νύχτα αγαλλιάζει,
βγάζει στεφάνι και αγιάζει,
του νουνεχή η μελωδία
σταυρώνει εκκλησιαστικά θηρία.
Απόψε μ' έλουσες με φώτα
ανάγκης κι αίσθησης σαν πρώτα,
και απ' της μέρας τον ντελάλη
ακούω πως την ξενιτιά έδιωξες πάλι.
Μ' ένα σώμα, πάντα μ' ένα σώμα,
χωρίς να βρούμε στρώμα,
πλέουμε καράβια ολόλευκα.
Μ' ένα νόημα, από του νου το χρώμα,
πατάμε ιερό χώμα,
βήματα πια απόηχα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου