Δυο αγριολούλουδα

Παρέα μου που δε χάνεσαι στους δώδεκα ουρανούς,

νύφη των δυο αιώνων και του ενός σταθμού,

γυναίκα μύρων μαγικών, σκόρπισμα του σταυρού,

γύρισμα μοίρας φωτεινό πάνω από τους καπνούς.

Η μορφή σου από σύννεφο θα πλάθεται στο χρόνο,

γυμνώνεις νου αθάνατη γόησσα του βυθού,
αργό κολύμπι θάλασσας, μεθύσι του νερού,

ο λόγος σου μες στη ρωγμή, χωρίς αυτόν ματώνω.

 Τα μάτια μας δινόντουσαν σε αβάπτιστες στιγμές,

αναριγούσε και η γη όταν ήμασταν πλάι,

σαν δυο αγριολούλουδα που κανείς δε ρωτάει

πώς τη ζωή τους γεύονται στις έγχρωμες ακμές.