Ιέριες

Πανάξιες ιέριες ηχούν στη Σαλονίκη,

με το σαντούρι ανθρωπιάς στο έργο κατοικούν,

μ' ένα στερνό βασίλεμα στα μάτια μας θωρούν

 τη μοναξιά της έννοιας στη ζηλευτή μας νίκη.

Τις αγαπούν βλέμματα αγνά, λόγια λινά,

 σμιλεύουν ακριβές γεωμετρικές κινήσεις,

χορεύουν στις μπαλάντες τους λέξεις και αναμνήσεις,

γιατρεύουν με το χρώμα τους πάσης λογής δεινά.

Στο λόγο τους ομονοούν άσπροι και μαύροι στίχοι,
στο πέρασμά τους απηχεί νόηση σε αρμονία,
στα βήματά τους μουσική, χρόνος και συγχορδία,
ακούν το πεπρωμένο μας, δε λογίζουνε τύχη.

Τα στίγματα αφανίζουνε σαν διώχνουνε την πείνα,

με το σπαθί της θύμησης τη λησμονιά σκοτώνουν,

με την ασπίδα μοίρας γης τη μνήμη περισώνουν,

πανάξιες ιέριες υπάρχουν στην Αθήνα.