Κουλούριασες τις σκέψεις σε άχρωμο στενό,
ανέμισες την καπαρντίνα μες στις λάσπες,
τα μαύρα γατιά ούρλιαζαν με ξέθωρη λαλιά,
τα βήματά σου ξύπνησαν τις πεθαμένες κάστες.
Ο ουρανός με σύννεφα, σηκώνεις το κεφάλι,
η άχαρη σκιά σου παίζει με τα φώτα,
το δρόμο σου κι αν έχασες, περπάτημα γοργό,
ακολουθείς το ένστικτο, σκέψη δεν πάει πρώτα.
Νύχτα πικρή κι ανάλγητη δωσ' μου μια μελωδία,
συγχώρα μου τη λησμονιά, πάρε ένα μου δάκρυ,
το βήμα μου ατάλαντο, το βλέμμα στ' ανοιχτά,
σε σταυροδρόμι αδιάβατο, του νου μονάχη άκρη.
Καρτερική Ανατολή κι εσύ ουράνια Δύση,
ακόμη μόνος ρίχνομαι στης νύχτας τη ματιά,
αυτοκίνητα κι άνθρωποι κι αν μ' έχουν συναντήσει,
βλέπω μονάχα ορίζοντα στην πρώτη αγκαλιά.
Έτσι φτάνω στο ένα, μοναδικό τανγκό,
χορό δεν έμαθα ποτέ, εσένα μόνο είδα,
να μπλέκεις στις ανάσες μας τις δυο μας αγκαλιές,
να ανήκεις στην πολύχρωμη μητέρα μας πατρίδα.
Δυνάστες και αιχμάλωτοι, πόρνες κι αριστοκράτες,
στροφάρουνε μ' ένα σκοπό, με τρίφυλλο τραγούδι,
με πειρασμό στο νόημα χαμογελώ κρυφά,
δαίμονα δεν αγάπησα μα ούτε κι αγγελούδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου