Κόμβοι στιγμών

Μέρες μου σαν αστραπή, σκέψεις στη στεριά,

φαντάσματα στα υπόγεια, σκιές στα σκοτεινά.

Οι νύχτες μας στο αόρατο περνούν στην αφασία,

πατριώτες βρίσκουμε έρωτα σε αβαρή αξία.

Τα λόγια σαν τον άνεμο πετούν σποραδικά,

κόμβοι στιγμών ατάραχοι πατούν διαχρονικά.

Ζωή στο μικροσκόπιο, σε μεγενθυντικό φακό,

απρόσωπη συνείδηση διαβαίνει το χαμό.

Ασάλευτη συνέχεια περιμένει ένα της λόγο,
παλιά δύσκολη συνταγή ενώνεται στο χρόνο.