Ήταν σε ιστορία καινοφανή που η κάφτρα αναριγούσε,
δέντρα σφυρίζαν γοερά, φουρνιά με τη φουρνιά,
κουτσό παιδί ν' αργοκοιτάει το στέμμα που φορούσες
κι εσύ να στέκεις έτοιμη στο στύλο του χιονιά.
Ήταν την πρώτη τη φορά που έγραψες αστεία,
ήταν κι εκείνος ο χαμός που έσκυψε να δει,
απάντηση στο λήθαργο το νόημα που αγαπούσες,
μνήμη συλλογική που αδειάζει λήθη από τη γη.
Ήταν το γράμμα το θαμπό που σκόρπισε το μέλλον,
οι λέξεις πέταξαν σωρός χωρίς θαυμαστικά,
γοργή ευτυχία προσπερνάει το γέλιο που θα αρκούσε
και μένει ένα παράφορο κλάδεμα στην καρδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου