Η καλύβα

Απόψε σε θυμάται ένα σπίτι ερημιά,

ένα μικρό χαμόσπιτο με μνήμες σαπισμένες.

Μια πρόχειρη καλύβα με γύρω της καταχνιά,

να στέκει κόντρα σε άνεμο και ρίζες φαγωμένες.

Ημέρες δίχως αύριο ανάλωνα για σένα,

την άρρωστη μου ανέχεια σαν όνειρο λαδί.

Ανώνυμη συνέχεια σε εμφάνιζε σε μένα,

σε θλιβερά δωμάτια με σιγανή φωνή.

Σε ανατολής πατώματα μου έπεφταν οι σκέψεις,

σε δύσης τοίχους ζοφερούς μου χτύπαγαν οι λέξεις.

Ο ορίζοντας δωμάτιο με κλειδωμένη πόρτα,

σύννεφα στο ταβάνι μου, του νου βρεγμένη ρότα.

 Γκρέμισα την καλύβα μου, γκρεμίστηκα κι εγώ,
σβήνοντας την παλιά ζωή, εσένα που είχε μέσα.

  Τα χέρια μου έσφιξα ξανά σε μιας στιγμής ελπίδα,
περπάτησα δίπλα στο θάνατο με φόντο μια πατρίδα.